Robert Lee Frost - że ci nie został nikt prócz Boga

Nie został nikt

Gdzie już słyszałem tak zmieniony

Wiatr, jego nagle głębsze tony?

I co wiatr pojmie z mego stania

W tych narowistych drzwiach, z trzymania

Klamki, z patrzenia na spieniony

Brzeg? Koniec lata; koniec dnia.

Chmurom ściemniały sine dna.

Wir liści wzbił się z jednej strony

Spróchniałych schodków; chce mnie chyba

Pacnąć w kolano, ale chybia

I tylko syczy: już nikomu

Nie tajna twoja tajemnica;

Wieść o tym, że sam jesteś w domu,

Wiatry obniosły już po drogach;

Że jesteś sam we wnętrzu życia,

Że ci nie został nikt prócz Boga.

Szczęście nadrabia krótkość trwania wysokością wzlotu

Och, świecie burz i gwałtów:

Dni, kiedy twoich kształtów

W swój całun szarobury

Nie otulały chmury

I mgły, kiedy w ogóle

Olśniewającą kulę

Słońca dostrzec się dało —

Tych dni było tak mało,

Że nie wiem, skąd właściwie

Wziął mi się i czym żywię

Mój zmysł ciepła i światła.

Odpowiedź nie jest łatwa,

Lecz wiązać to się mogło

Z kryształową pogodą

Pewnego dnia — jednego —

Gdy wstało czyste niebo

I tę czystość poranną

Doniosło nie zbrukaną

W zmrok. Niby jasnym piętnem,

Naznaczył mnie swym pięknem

Dzień bez skazy i ujmy,

Przez nas tylko podwójnym

Raz przekreślony cieniem,

Gdy przez kwiatów płomienie

Przeszliśmy z izby wnętrza

W las, gdzie samotność głębsza

Ku ziemi

Miłość tykała ust młodych

Tak czule, że aż niebezpiecznie;

Zbyt gęsta była jej słodycz:

Żyłem powietrzem,

Płynącym od skrytych wonności,

Powiewem — niech mi się przypomni

Ta woń ze wzgórz — winorośli

W zmierzch nieprzytomny?

W zawrocie, w bólu głowy

W zapach bzów nurzałem się nocą,

Skrapiany ich miodem liliowym,

Strząśniętą rosą.

Łaknąłem słodyczy, lecz smak ten

Tylko wtedy ostro odurzał:

W młodości — już samym płatkiem

Kłuła mnie róża.

Dziś — smak radości jest inny:

Musi w nim być szczypta soli,

Bólu, znużenia i winy;

Dojrzałość woli

Zaschły ślad łez, tę gorycz

Po tak wielkiej, że ciężkiej miłości;

Smakuje jej cierpkość kory

I dymny goździk.

Gdy, sztywny i obolały,

Cofam zdrętwiałe ramię,

Na którym się opierałem,

Półleżąc w trawie,

Ten ból to za mało jeszcze,

Ten ciężar to wciąż nie dość wiele:

Chcę szorstką ziemi powierzchnię

Czuć w całym ciele.

Jedwabny namiot

Ona jest jak jedwabny namiot na równinie,

W letnie południe, kiedy wiatr ciepłym przelotem

Osuszył rosę, kiedy naprężenie linek

Słabnie i podmuch lekko kołysze namiotem,

A wysmukły maszt z cedru, jego pion najdłuższy

(Centralny filar, lecz i szpic mierzący w niebo:

Jest w tym jakaś symbolika pewności duszy)

Stoi tak, jakby mógł nie zawdzięczać niczego

Tym czy innym wiązaniom — raczej luźne więzi

Łączą go tysięcznymi jedwabnymi nićmi

Miłości i uwagi ze wszystkim, co więzi

Obwód Ziemi — i tylko mu powiew kapryśny,

Który w letnim powietrzu tkaninę napina,

O tym, że więzi są więzami, przypomina.

Robert Lee Frost (1874-1963)